Hommeage rijdt: DS 7 Crossback BlueHDI 180 Automatic Be Chic

Een auto waarin je niet mag vloeken. Sterker nog, een auto waarin je niet kunt vloeken. Allereerst omdat je in een godin rijdt, ten tweede omdat je dusdanig in luxe baadt en c. omdat het je in rijtechnisch opzicht aan niks ontbreekt. Dat is althans mijn werkelijkheid aan boord van de DS 7 Crossback. Een hemelse wagen.

Alleen in naam is de DS 7 Crossback verbonden met dé revelatie op autogebied in de jaren vijftig, zestig en zeventig: de DS. Zonder toevoeging. Waarbij de letters in uitgesproken vorm het Franse woord déesse vormen, wat in goed Nederlands godin betekent. Absoluut een Triviant-feitje, maar voor veel lezers van dit artikel misschien toch geen gemeengoed.

Veerbollen?

In vorm, functie en moderniteit liggen de DS 7 Crossback en de oer-DS vanzelfsprekend mijlenver uit elkaar. Laatstgenoemde staat niet voor niks bekend als ‘De Snoek’, refererend aan de lage en langgerekte verschijningsvorm van deze revolutie op wielen. Revolutie, onder andere vanwege de introductie van het wereldvermaarde hydraulische veersysteem met veerbollen, waarmee hij alle wegen gladstreek. Vandaar ook die andere koosnaam: het Strijkijzer.

De DS 7 Crossback heeft niks van dit alles: hij staat à la cross-over hoog op de weg, ziet er SUV-achtig uit en ontbeert vanzelfsprekend de al naar het archief verbannen veerbollen. Wat niet wegneemt dat deze jonge DS schatplichtig is aan dit veersysteem en daarom standaard wordt uitgerust met DS Active Scan Suspension, een systeem dat middels camera’s, wagenhoogtesensoren en acceleratiemeters de wielen en schokdemping aanpast en dus op 21e eeuw-fähige manier alsnog alle plooien gladstrijkt. Met verve, want voor een relatief hoge auto stuurt de DS heel erg lekker door een bocht.

Supertramp

En niet alleen door de bocht. De Crossback is een reiswagen van het zuiverste water. Het was dat de tijd het niet toestond, maar ik heb geregeld de neiging moeten onderdrukken om niet á la Supertramp ‘the long way home’ te nemen. Van Utrecht naar Rosmalen via Parijs of zo. Er moeten tenslotte nog verhalen ingeklopt worden. Het rijcomfort, grote stoelen en chique aankleding, zeker in de gereden Be Chic in Opera-uitvoering, waar de lederen bekleding de enig juiste bekleding is om de toch al zeer verfijnde en luxe ambiance verder te versterken. Net zoals het suède-achtige oppervlak van het dashboard en de chroomaccenten met ‘hamerslag’-print (oftewel ´clous de Paris’. Lees in dit kader zeker ook het Hommeage-interview met de Nederlandse ontwerper van deze auto, Ivo Groen). Alles voelt premium. Alles is premium. Heel premium.

Clous de Paris beslag.. Bijzonder. Enige minpuntje: de handrem lijkt op een raamschakelaar…

Zelfs de stilte aan boord lijkt van een hogere orde. Daarbij geholpen door de absoluut op de achtergrond opererende tweeliter viercilinder dieselmotor  met zijn vermogen van 180 pk. Pittig, vlot en toch behoorlijk zuinig voor een auto van dit kaliber ( ca. 1 op 20 volgens DS, ca. 1 op 17 volgens mij  – en dat is nog altijd heel fijn). De 8-traps automaat doet hier zeker een duit in het zakje, want je merkt op geen enkel moment dat er wordt geschakeld en mocht je even wat power nodig hebben, dan schakelt de bak in milliseconden terug naar het juiste verzet voor een tussenspurt. Dan brult hij zelfs een beetje genoeglijk.

Herrie?

Mis je wat herrie, dan kun je dat naar believen halen uit het meer dan prettig klinkende FOCAL Electra hifi-systeem. Een optie à duizend euro, maar het gaat bij deze jongen van de grote hoop af. Het prijskaartje onder aan de streep van de geteste en volgeladen DS vermeldt namelijk een bedrag van net geen driekwart ton. Dat is dan wel inclusief een onweerstaanbaar B.R.M. R180 klokje in het midden van het dashboard: driehonderd euro, maar wat een mooi ding. Alleen al hiervoor zou ik de DS willen hebben. Klapt bovendien open en dicht bij respectievelijk starten en uitstappen. Heel gedistingeerd. Overigens: zonder alle extra’s in de testauto, zou de versie met 180 pk dieselmotor op net geen 55 mille uitkomen.

Daar issie dan: het klokje. Fier in top. En een superoverzichtelijk bedieningspaneel.

Ogenschouw

Heel bijzondere ogen heeft hij ook, onze testwagen. Wie de DS Active LED Vision koplampen goed in ogenschouw neemt, ziet per koplampunit drie losse led-lampen die een bak licht genereren. Het mooie is dat ze op diamanten met clous de paris-print lijken.  Nog mooier: ze draaien om nadat het contact wordt uitgeschakeld. Alsof ze niet gejat willen worden. Kleine details, maar o zo fraai. Dat ze bovendien actieve bochtverlichting hebben (weet je nog, de oer-DS met meedraaiende koplampen? Zijn tijd ver vooruit!), tegenliggers niet verblinden tijdens rijden met groot licht en dat ze hun lichtbundel korter en/of langer maken afhankelijk van de snelheid (om in de stad lekker te dimmen en op de snelweg vet te shinen), dat is mooi meegenomen in dit plaatje.

Drie ledlampen die zich omdraaien als ze klaar zijn.

Wat veiligheid betreft is sowieso alles dik in orde, met alle denkbare assistentiesystemen aan boord (hij kan praktisch zelf rijden). Kortom, er is weinig te wensen over. De kleur is misschien nog een discussiepuntje, maar dat heb je als koper zelf in de hand. Verder valt er niks af te dingen op deze DS die zomaar een ‘goddelijk’ gevoel genereert. Ook achterin, ook op de rechter stoel. Kortom, overal.

Alle prijzen en uitvoeringen en uitgebreide technische details zijn te vinden op de DS 7-pagina van het merk.